Στην εποχή μας είναι πια εξακριβωμένο και επιστημονικά τεκμηριωμένο, ότι η Οικολογία δεν είναι σύγχρονη αποκάλυψη. Προϋπήρχε σα σκέψη, θέση, βίωμα στη ζωή των αρχαίων Ελλήνων, στη φιλοσοφία, στη θρησκεία, στη μυθολογία αλλά και στην καθημερινότητα τους.
Σήμερα, η έξαρση των καταστροφών που επιφέρανε οι αλόγιστες ανθρώπινες παρεμβάσεις στο περιβάλλον στάθηκαν τα αίτια, που μας ώθησαν να ανασύρουμε τις αναμφισβήτητες αξίες της Οικολογίας και να τις καταστήσουμε επιστήμη πρώτης ανάγκης για την επιβίωση μας επάνω στον πλανήτη. Δυστυχώς η εξέλιξη της τεχνολογίας συμβαδίζει με την αύξηση των καταστροφών με ραγδαίο ρυθμό.
Αρχικά η υλοτόμηση των δασών για καυσόξυλα και για την κατασκευή πλοίων ήταν ουσιαστικά και η γέννηση του προβλήματος για να έρθουμε στο σήμερα και στην συνέχιση αλλά και διόγκωση αυτού του προβλήματος , στην αναζήτηση μας για…. περισσότερο χώρο, οικοπεδοποίηση, αλλά και εξασφάλιση πρώτων υλών για τις ολοένα αυξανόμενες ανάγκες του υπερκαταναλωτικού πολιτισμού μας. Δεν είναι τυχαίο που ο Όμηρος, είχε ήδη τότε ακόμη επισημάνει ότι "ο σιδερένιος πέλεκυς» ήταν καταστροφικός για το περιβάλλον, σε μια εποχή που το μέταλλο χρησιμοποιείτο έτσι και αλλιώς στην καθημερινή ζωή μόνο σε «ήπιες» επεμβάσεις.
Τώρα η εξέλιξη της τεχνολογίας μας απειλεί πλέον τη βιόσφαιρα και κινδυνεύει να καταστρέψει την ζωή στον πλανήτη μας. Αντίθετα λοιπόν με τον σύγχρονο άνθρωπο που θέλησε και κατόρθωσε να κυριαρχήσει στη Φύση, ο αρχαίος έλληνας είχε θεοποιήσει τα πάντα γύρω του και τα θεωρούσε σαν ένα σύνολο στο οποίο και ο ίδιος ανήκε. Υπήρχαν πλήθος χώροι ιεροί, όπου απαγορευόταν κάθε παρέμβαση. Οι εναλλαγές των εποχών εορτάζονταν με παρόντες τους θεούς κι αυτό επέβαλε
Οι αρχαίες ρίζες λοιπόν της Οικολογίας είναι τόσο στέρεες που μπορούν να στηρίζουν τον κορμό μιας ορθής αντίληψης του σύγχρονου καθημερινού ανθρώπου για τη σχέση του με τη Φύση. Μια σχέση σήμερα τόσο στρεβλωμένη και διαχωριστική, και για αυτό τον λόγο τόσο αυτοκαταστροφική
