Το δημόσιο σχολείο έχει υπονομευθεί από δύο τάξεις ανθρώπων, αυτές των γονέων και των δασκάλων, οι οποίες κατήργησαν την δημόσια εκπαίδευση και δημιούργησαν και άνδρωσαν την ανεξέλεγκτη ιδιωτική – φροντιστηριακή εκπαίδευση, ενώ το κράτος βολεύτηκε από αυτήν την κατάσταση για προφανείς λόγους, και έτσι φτάσαμε στον απόλυτο εξευτελισμό της παιδείας.
Και εδώ βέβαια δεν μπορώ παρά να μην τονίσω με πραγματική αηδία την υποκρισία ορισμένων, οι οποίοι ενώ στην πράξη έχουν προωθήσει την ανεξέλεγκτη ιδιωτική παιδεία, εις βάρος της συστηματικής δημοσίας , ενώ παρουσιάζονται να τιμούν δήθεν την δημοσία εκπαίδευση και να δημιουργούν σάλο για την ίδρυση των ιδιωτικών πανεπιστημίων την ίδια στιγμή που στέλνουν τα παιδιά τους και στο εσωτερικό και στο εξωτερικό στα ιδιωτικά αυτά ιδρύματα.
Αποτέλεσμα λοιπόν είναι τα παιδιά να μην μαθαίνουνε τίποτε διότι το συστηματικό σχολείο δεν μπορεί να αντικατασταθεί με περιστασιακά ιδιωτικά μαθήματα. Σχολείο δεν είναι μόνο να μάθουμε μερικά κεφάλαια για να περάσουμε στις εξετάσεις των ανωτάτων σχολών. Είναι ένα ολοκληρωμένο σύστημα διαπαιδαγωγήσεως, που εκτός από τις γνώσεις, διδάσκει και κανόνες κοινωνικής αγωγής.
Τα παιδιά αντιμετωπίζονται ως πολτός προς χρήσιν. Μπαίνουν τυχαία στα ανώτατα, δήθεν, ιδρύματα και βγαίνουν ομοίως πολτός, έτοιμος για να μπει στα πιεστήρια μιας αγοράς που θα τους λιώσει ακόμη περισσότερο.
Διότι αν δεν έχεις στέρεες γνώσεις, αν δεν έχεις αναπτύξει την κρίση σου, αν δεν έχεις μάθει να αυτενεργείς και να αναπτύσσεις την δημιουργική σου ικανότητα και αν δεν έχεις μάθει να σέβεσαι τούς άλλους αλλά και να μπορείς να απαιτείς τον σεβασμό των άλλων, δεν είσαι παρά ένας ανθρώπινος πολτός.
Καλώς λοιπόν τα παιδιά φωνάζουνε γιατί απλά ξέρουν ότι κάτι δεν πάει καλά ,ενώ το αποτέλεσμα είναι να πέφτουν θύματα δασκάλων και γονέων, οι οποίοι οι μεν πρώτοι αποδέχονται ευχαρίστως τις καταλήψεις, δηλαδή την διακοπή της λειτουργίας του σχολείου, μια και ενδιαφέρονται να υποβαθμίζονται τα σημασία σχολεία, για να κάνουν τα ιδιωτικά τους μαθήματα, και των δεύτερων που λόγω του κόμπλεξ κατωτερότητας που τους διακατέχει , επειδή οι ίδιοι δεν σπούδασαν αλλά και γιατί έχουν κόντρα με τους συγγενείς τους για το πιο παιδί είναι το καλύτερο… φορτώνουν στις πλάτες άλλων και μάλιστα διαφόρων εμπόρων της πολιτικής, οι οποίοι χωρίς αιδώ υποθηκεύουν το μέλλον των νέων παιδιών για να αποδείξουν ότι είναι ηγέτες. Και αυτό είναι το πιο αθώο που μπορούμε να τους καταλογίσουμε. Διότι υπάρχουν και σοβαρότερες αιτιάσεις για την στάση τους αυτή για τις οποίες κάποτε ελπίζω να δώσουν λόγο, και μέχρι τότε ας μην πιάνουν στο στόμα τους το ιερό όνομα της Δημοκρατίας.
Επειδή λοιπόν οι νέοι σήμερα δεν έχουν να περιμένουν τίποτε από τούς μεγάλους, η πραγματική ανατροπή που θα έβαζε όλους στη θέση τους, και ενδεχομένως θ’ άλλαζε το σάπιο αυτό σκηνικό , δεν είναι άλλη από την ….απεργία και αποχή , όχι το σχολείο αλλά από τα φροντιστήρια!! Και να είναι διαρκείας!! Να καταργήσουν δηλαδή στην πράξη την παραπαιδεία. Να καταργήσουν την εκμετάλλευσή τους,
και ας μην φοβούνται ότι δεν θα μπουν στο Πανεπιστήμιο, θα μπουν. Εξ άλλου και τα πανεπιστήμια για να υπάρχουν χρειάζονται τα παιδιά.
Θα αναγκασθούν τότε όλοι να πάρουν θέση, αν τα παιδιά πραγματικά δεν κηδεμονεύονται,με αποτέλεσμα να αναγκάσουν τους καθηγητές τους στο σχολείο να κάνουν επιτέλους σωστό μάθημα…να υποχρεώσουν τους γονείς τους να σταματήσουν να εξαγοράζουν με λεφτά εδώ και εκεί, την δήθεν πρόοδο των παιδιών τους και να ασχοληθούν περισσότερο μαζί τους, ενώ θα υποχρεώσουν την πολιτεία και τούς καπήλους της πολιτικής να πάρουν πλέον σοβαρές αποφάσεις για τα σχολεία.
Συγχρόνως θα απεξαρτηθούν από όλους όσους για πρόσκαιρα πολιτικά οφέλη τούς εκμεταλλεύονται, ενώ τέλος, τα παιδιά θα κερδίσουν χρόνο που τώρα τούς τον κλέβει η φοβερή αυτή εμπορία εις βάρος τους πρωί και βράδυ σε άχρηστα σχολεία χωρίς καμία ανάσα, και καμιά ψυχική ξεκούραση. (Ακόμη και τα καλοκαίρια των παιδιών κλέβονται για δήθεν εντατικά μαθήματα, παρά το ότι, είναι άκρως αντιπαιδαγωγικό και επικίνδυνο, να μην αφήνεται ο εγκέφαλος του παιδιού να ξεκουραστεί. Γι' αυτό είναι οι διακοπές).
Το τι θα κάνει το δυναμικό που εργάζεται τώρα στα φροντιστήρια είναι εύκολο να αντιμετωπισθεί. Αν θέλουμε άλλωστε να διορθώσουμε την παιδεία μας οι λύσεις είναι γνωστές από παλιά και εφικτές και απείρως πιο οικονομικές από την φοβερή σημερινή σπατάλη για την δήθεν δωρεάν παιδεία. Το ερώτημα όμως είναι αν θα επιτρέψουν τις σωστές λύσεις οι διάφορες συντεχνίες και κυρίως οι διάφοροι, φεουδαρχικώ δικαιώματι, κύριοι κύριοι Αλαβάνοι και Τσίπρες….!
Κοινωνικό συμπέρασμα….( από πολιτικούς και δημόσιους υπάλληλους τι να περιμένει κανείς!!)
